Blog 2# over netwerksamenwerking in Amsterdam Oost door Charissa Maduro
Stel dat je een (online) bijeenkomst bijwoont over een bepaald onderwerp en een van de deelnemers kaart een probleem aan. Een issue wat niet direct met het doel van de bijeenkomst te maken heeft. Wat gebeurt ermee? Grote kans dat het een terechte zorg is, soms hartverscheurend, maar dat het geen aandacht krijgt. Er kunnen onverwachts en ongelegen signalen naar boven komen tijdens een werkbijeenkomst. Laat je het varen of pak je het op? Hoe sensitief ben jij voor signalen en wat doe je ermee?
Dit gebeurde afgelopen week, ter illustratie… Er was een bijeenkomst waaraan professionals en initiatiefnemers van buurtorganisaties deelnamen. De taal, snelheid, energie en dynamiek tussen beide ‘groepen’ verschillen wat je vast zelf kunt invullen. Voor de een gaat het te traag, de ander te snel. De een is breedsprakig en een ander te kort door de bocht. Het is en blijft een hele uitdaging voor beide partijen om elkaar tegemoet te komen. Meestal omdat er geen tijd is om daadwerkelijk een gesprek te voeren. En dat de informele initiatieven erbij worden gevraagd om een prestatie voor het project te leveren. “Waarom zijn we niet eerder uitgenodigd?” vroegen ze terecht. Tip: vooraf het gesprek voeren over wensen, verwachtingen en eventuele knelpunten. En zorgen dat zelfs de kleinste initiatieven een stem krijgen op beleidsniveau dan alleen betrekken in de uitvoering.
Deze sessie stond onder druk: binnen een kort tijdsbestek moet er een plan komen voor een vervolgsubsidie. Onderliggend doel is dat er een duurzaam netwerk ontstaat, waardoor ik erbij ben gevraagd. Voor een duurzaam netwerk moet er eerst geluisterd worden.
“Alstublieft, ik doe een dringende oproep hier. Laat iemand onze ouderen in de eigen taal voorlichting geven over het vaccineren.” Met hart en ziel werd toegelicht waarom. “Ik snap het probleem maar daar gaat deze bijeenkomst niet over,” zei de voorzitter. Voor we het wisten waren we bij het volgende agendapunt en een paar minuten later was de hele meeting beëindigd. In de haast heb ik mijn contact naar de voor mij onbekende in de chat gezet. Dat heeft hij vast niet meer gezien want heb niets vernomen.
Daarna ging ik de ene na de volgende vergadering in en pas na werktijd dacht ik er weer aan. Met name toen de huisarts uit Rotterdam dit weekend in het nieuws kwam met een soortgelijke oproep. Dat er voorlichting op maat nodig is over het vaccineren richting ouderen die de Nederlandse taal niet machtig zijn. Ik schaamde me en besefte me opnieuw dat er binnen het netwerk dikwijls voorbij wordt gegaan aan signalen. Dat iedereen het vast erg vindt maar er geen gezamenlijk actiepunt van gemaakt wordt. En zeker niet als het onverwachts en ‘ongelegen’ gebeurt. De reden kan zijn dat er mensen aan tafel zitten die het niet zien als hun taak. Dat kan en mag niet langer als je bijeen bent rondom zorg en ondersteuning. Je hoeft het niet op te lossen maar wel oren naar hebben.
Al is het niet mijn feestje…ik heb mijzelf voorgenomen om bij zulke noodoproepen meteen op de onderbrekingsknop te drukken voordat we doorgaan met het ‘program’. Direct afspraken maken: wie, wanneer en hoe het wordt opgepakt, zodat erger voorkomen wordt. ‘Signaalverantwoordelijkheid’ introduceer ik bij deze – wat we met elkaar zouden moeten nemen. Degene die het inbrengt kent de weg blijkbaar niet. En vraagt daarbij hulp om het op de juiste plek te krijgen. Als dergelijke oproepen geen gehoor krijgen in een netwerk waar doen we het dan voor?
NB. Dit specifieke voorbeeld krijgt een vervolg; interessant nieuws zal ik delen via een update of nieuwsbericht.
Aanvullende info/update na blog:
Soms vind je oplossingen buiten het eigen stadsdeel. Lees hier.